Svífur yfir Esjunni sólroðið ský...

Ég er búin að ætla að ganga á Esjuna í mörg ár. Í fyrra fór ég smá spotta upp sem var fínt og ætlaði alltaf að fara alla leið seinna um sumarið en af því varð ekki. Síðan ákváðum við pabbi fyrir löngu, ætli það hafi ekki bara verið um áramótin, að fara saman í sumar, hann hafði aldrei farið heldur. Ég ætlaði að undirbúa mig fyrst, fara á nokkur minni fjöll og svona en þegar pabbi stakk upp á því að við prófuðum í þarsíðustu viku ákvað ég að láta slag standa. Ég fékk æðislega gönguskó í afmælisgjöf en þar sem ég vissi að það væri ef til ekki heppilegt að fara í langa göngu á nýjum skóm fór ég beinustu leið í apótekið rétt áður en við áttum að fara og óskaði eftir leiðbeiningum um hvernig ég gæti varist blöðrum á nýjum gönguskóm. Það er ekki hægt, sagði slánalegi lyfjafræðineminn sem afgreiddi mig. Nei, þú verður bara að ganga þá til gaggaði pían sem var að vinna með honum. Mér fannst þetta mjög frústrerandi og hefði auðvitað átt að hringja bara í ofvirku útivistarvinina en sem betur fer var akkúrat einhver ferðagúrugæd staddur í apótekinu sem yfirheyrði samræðurnar og sendi mig heim með sjúkrateip og sagði mér að plástra mig og fara svo í nælonsokka og ullarsokka. Þar sem ég er mjög gjörn á því að fá blöðrur endaði þetta með múmíuvafningi svona til öryggis, ég teipaði hverja einustu tá og nánast báða fætur allan hringinn.

Þetta byrjaði ágætlega en voooðalega verður maður fljótt andstuttur að labba svona upp í móti ef maður er í lélegu formi. Þurfti endalaust að vera að stoppa, við fórum lengri leiðina sem er ekki jafn brött og vorum mjög lengi á leiðinni - tíminn verður ekki gefinn upp!  Ég hélt svo oft að við værum meira en hálfnuð þegar við vorum það bara alls ekki! Eiginlega var bara eins gott að við vissum ekki hvað við vorum komin stutt, því við hefðum kannski ekki nennt alla leið upp annars - við vorum jú alltaf alveg að komast. Ég var samt ekki alveg tilbúin að viðurkenna hvað formið var lélegt svo stoppin voru nú af misgóðum ástæðum - þurfti ansi oft að stoppa til að laga skóna, bæta við plástri, fara í og úr peysu /vettlingum, fá mér vatn og svo framvegis. Held nú að pabbi greyið hafi séð í gegnum þessar afsakanir en hann var voða góður og beið eftir mér, blés ekki úr nös eins og þetta væri bara smá kvöldganga á Ægissíðunni.

Þótt veðrið væri yndislegt var aðeins kaldara en ég hélt eftir því sem ofar dró og ég var fegin að hafa komið með handprjónaða eyrnabandið sem ég keypti í Stykkishólmi (og ætla að þykjast hafa prjónað sjálf - ekki kjafta!). Það voru ótrúlega margir á ferðinni og ég hitti meðal annars gamlan skólafélaga sem var að ég held á deiti. Veit einmitt um nokkra sem hafa gert þetta, gengið Esjuna á deiti en eins rómantískt og frumlegt og það hljómar held ég að þetta sé ekki fyrir mig. Varð eldrauð (og þá meina ég ekki fallega rjóð) í kinnum, sveitt og másandi og blásandi og hefði ekki getað haldið uppi samræðum svo vel ætti að vera. En hver veit að með betra formi (þótt kringlótt sé vissulega fallegt form) og nokkrum fjallgöngum í viðbót geti ég húkkað einhvern með mér á Esjudeit í framtíðinni.

Hef reyndar lengi vitað að það sé hægt að hitta sæta stráka á Esjunni, sé fyrir mér að það gæti gefist vel að vera með límonaðistand við Esjurætur og selja girnilegum göngugörpunum drykk til styrktar góðu málefni.
Þegar við vorum alveg að komast upp á Þverfellshorn og ég orðin ansi lúin hélt ég að ég væri farin að sjá ofsjónir. Mætti nefnilega ægifögru íslensku stórstirni (eða smástirni, fer svona eftir hvern þú spyrð) sem sagði skælbrosandi góðan daginn og gott ef við snertumst ekki örskamma stund meðan hann fikraði sig framhjá mér. Ég fékk að sjálfsögðu aukinn kraft við þetta og viti menn, á toppnum var enn eitt kjútípæið sem tók mynd af okkur feðginunum. Báðir þessir folar voru einir á ferð og greinlega bara að skreppa þetta svona bara sér til heilsubótar. Mjög hvetjandi að hafa þá þarna og mæli með því fyrir fólk í makaleit að gera Esjugöngur að reglulegum viðburði (það gæti samt verið að ég héldi mig bara við límonaðistandinn...).

Fannst síðan ekkert mál að fara niður og var bara nokkuð fljót, bætti aðeins upp fyrir hvað það voru rosalega margir sem fóru framúr okkur með því að fara fram úr nokkrum (börnum og gamalmennum). Það er skemmst frá því að segja að ég fékk ekki eina einustu blöðru, bara pínulítinn vott af hælsæri öðru meginn sem lagaðist á nóinu. Daginn eftir gekk ég hins vegar berfætt í sætum sumarsandölum hálfan dag og fékk tvær stórar vökvafylltar blöðrur á báða fætur. Gat verið!

Er í sjálfu sér fegin núna að hafa bara farið þetta á mínum hraða og getað notið útsýnisins og ferðalagsins, var eki að sprengja mig og leið aldrei mjög illa eða langaði að hætta við. Eða svo ég vitni lagið með pínulítið óþolandi krúttbombunni Miley Cyrus: 

Ain’t about how fast I get there

Ain’t about what’s waiting on the other side

It’s the climb

Býflugnahné

Fyrir um það bil ári síðan bloggaði ég um fésbókarvin minn sem er innilegur úr hófi fram að mínu mati - sérstaklega þar sem ég man ekkert eftir að hafa hitt hann, hvað þá talað við hann. Hann er voða sætur og við spiluðum stundum scrabble á netinu í vetur og kynntumst aðeins þannig (já ég er lúði). Það eina sem ég man úr því spjalli er að hann er oft á einhverju flakki um heiminn að kenna ensku, tekur stundum e-pillur og á barn í Ástralíu. Nú er hann hins vegar staddur í bjútífúl Brighton sem ég er einmitt að fara að heimsækja innan skamms. Svo ég krotaði á feisbúkkvegginn hjá honum að ég yrði í bænum með vinkonu minni ákveðinn dag og hvort hann væri laus í eins og einn drykk.

Það stóð ekki á svarinu og hann sendi mér póst sem hljóðaði nokkurn veginn svona: Drykk? Með þér? Ekki einu sinni stóð villtra hesta gæti stöðvað mig! (og svo símanúmerið hans og xxx). Frekar fyndið - og í takt við annað sem hann skrifar mér - en er hann ekki örugglega að grínast? Þrátt fyrir að kunna vel að meta tilvísunina í eitt uppáhalds Rólling Stónes lagið mitt þá get ég ekki hætt að velta fyrir mér, líkt og fyrir ári síðan, hvort ég sé eitthvað að misskilja. Eða mig að misminna. Mig langar alveg eins að hitta hann, sérstaklega svona fyrir forvitni sakir en þetta hljómar eins og hann eigi von á dramatískum endurfundum þar sem ég hleyp í fangið á honum í sló-mó.  Hann sendi mér einmitt líka póst í apríl upp úr þurru um að ég væri the bee's knees, sem er merkilegt nokk hrós á enska tungu. Nú hef ég ekkert á móti því að vera kölluð býflugnahné, síður en svo - en við þekkjumst ekkert, ekki nógu vel til að líkja hvoru öðru við skordýraútlimi. Smávegis internetfliss út af tvíræðum skrabbl orðum breytir því ekki. Ég man ennþá ekki eftir að hafa hitt hann eða talað við hann en það gæti alveg passað að við höfum hist í afmæli hjá sameiginlegum vini árið 2002 eða 2003. Var að fatta að það verður líklega erfiðara nú þegar við hittumst að feika það að ég muni eftir honum. Vona bara að hann fari ekki að rifja of mikið upp gamla tíma. Eða jú, það væri kannski ágætt, til að rifja það up fyrir mér ef ég skyldi óvart hafa misst tunguna upp í hann án þess að muna eftir því (sem er ekki séns!).

Ég hallast nú samt helst að því að hann sé bara svona smúth týpa sem flörti við allt og alla. Sem er bara skemmtilegt og gaman að láta daðra við sig endrum og eins. Það verður að minnsta kosti spennandi að hitta loksins þennan dularfulla dreng. Ég ætla samt að taka vinkonu mína með mér að hitta hann, svona ef ske kynni að hann væri raðmorðingi.

Snæfellsnes - síðasti hluti

Jóga í kvöldsólinni í Stykkishólmi :)

Brunastigamerkingin á farfuglaheimilinu. Það sést ekki nógu vel en þetta er skrifað með dökkrauðum lit. Mér fannst það svolítið krípí. Kannski ekki nógu krípí til að mynda, en ég gerði það nú samt. 

Táslurnar mínar voru ægilega glaðar í sandinum og sjónum þarna á ströndinni sem ég man ekki hvað heitir. 

Við keyrðum um Snæfellsnesið og sáum ótrúlega margt sniðugt og skemmtilegt. Enduðum á því að skoða Djúpalónssand og Dritvík en þá var batteríið í myndavélinni búið. Mér fannst það stórkostlegir staðir, sögulegir, fallegir, veðrið ótrúlega gott og jökullinn í baksýn. Var ekkert sorrý yfir myndaleysinu, ætla bara að fara aftur fljótlega. Langar líka að fara á nokkra staði sem við náðum ekki að fara á. Fylltist þvílíkri ættjarðarást og gleði í þessari ferð, svona íslensk-náttúra-best-í-heimi stemning. Og hætti að vera sorrý yfir sólarstrandarleysinu.

Stykkishólmur

Það var fullt af túristum í Stykkishólmi og öll borð á veitingastaðnum sem við ætluðum á voru fullbókuð. Ekki einu sinni hægt að bíða - það þurfti að vera búinn að panta fyrirfrarm! Svo við fórum á hinn staðinn, Fimm fiska, sem var bara fínn. Skemmtum okkur konunglega við það að veðja um aldurinn á sæta en afar unglega þjóninum okkar (ég vann - hann var 19!) og pæla í tæplega sextugu fólkinu á næsta borði sem virkaði mjög ólíklegt par (fengum hugljómun seinna að sennilega væru þau systkini). 

Færðum okkur síðan aftur yfir á hinn veitingastaðinn sem var nú meira í kaffihúsafíling og opið frameftir. Hittum   rafvirkja frá Seattle sem bað þjónustustúlkuna um borð með þremur fallegum konum, mjög smooth eða þannig. Hann heillaðist af einni vinkonunni og var mikið að dást að tanngarði hennar og hári þar til við bentum honum á að þetta væri ekki hrossasýning. Spjölluðum aðeins við hann en báðum hann svo vinsamlegast um að leyfa okkur að kjafta í friði. Hann var ágætur samt greyið. Við rákumst síðan aftur á hann fyrir algjöra tilviljun í Hljómskálagarðinum á útitónleikum með Hjálmum þremur dögum seinna!!! 

En þótt rafvirkinn hafi ekki vakið neinar kenndir lyftist heldur betur á okkur brúnin þegar við sáum hvorki fleiri né færri en sex myndarlega menn á nálægu borði! Töldum okkur aldeilis hafa dottið í lukkupottinn þar. Heyrðum að þarna voru Þjóðverjar á ferð og vorum rétt að byrja að slípa þýskukunnáttuna því þeir virkuðu eitthvað svo hlýlegir og skemmtilegir og innilegir - þegar við áttuðum okkur á því að þarna voru þrjú pör á ferðinni. Gat verið. 

Ég varð allt í einu mjög upptekin af því að hafa ekki komið með bók meðferðis (veit ekki hvenær ég ætlaði að hafa tíma til að lesa) svo ég skundaði á einu bensínstöðina rétt áður en stelpurnar lögðu af stað aftur á farfuglaheimilið og náttstaðinn. Var svolitla stund en náði rétt fyrir lokun að kaupa mér kilju, eitthvað svona ekta nordisk krimi. Á bakaleiðinni ákvað ég að stytta mér leið en lenti í ógöngum þar sem það voru engir stígar þar sem ég hélt að væru stígar og ég var farin að klífa eitthvað moldarflagð milli húsa fyrr en varði. Leist ekkert á blikuna og gekk í smá hring - hver villist í Stykkishólmi?! Var orðin ísköld þegar ég loksins kom á farfuglaheimilið en var hissa á því að herbergið væri læst. Ég heyrði í þeim fyrir innan og bankaði en þær svöruðu ekki og tóku bara í húninn innanfrá án þess að opna. Eftir smástund og bank var mér farið að finnast þetta frekar lélegur brandari, hélt fyrst að þær væru að hátta eða eitthvað, en var nánast farin að velta fyrir mér hvort þetta væri eitthvað kvikindislegt eðli sem ég hefði ekki kynnst áður! Síðan datt mér í hug hvort þær héldu kannski að ég væri einhver ókunnugur eða hvort þær héldu að rafvirkinn væri búinn að elta þær uppi. Stelpur hleypið mér inn, þetta er ekkert fyndið! Þetta er ÉG! gjammaði ég og vakti eflaust einhverja aðra gesti, enda mjög hljóðbært í húsinu. Ákvað að hringja í þær - og sá þá loksins sms-ið Erum enn á kaffihúsinu. Það hafði ekki einu sinni hvarflað að mér! Raddirnar sem ég heyrði voru úr næsta herbergi og vindurinn hafði verið að toga í hurðina gegnum opinn gluggann... 

Stórasta land í heimi!

Í síðustu viku fórum við þrjár vinkonur í ferðalag um Snæfellsnesið og gistum eina nótt í Stykkishólmi. Ferðin var ákveðin með stuttum fyrirvara en var dásamlega vel heppnuð.

Ferðafélagarnir voru ekki af verri endanum og þar sem ég var sjálfskipaður skemmtanastjóri styttum við okkur stundir á leiðinni með því að hlusta á '90s tónlist og fara í spurningaleiki. Ég pissaði síðan næstum (næstum!) í mig af hlátri þegar við keyrðum inn í Hvalfjarðargöngin og bílstjórinn fór að panikka yfir að sjá ekki neitt út af því það væri svo dimmt... þar til það heyrðist úr framsætinu  Taktu af þér sólgleraugun! Annars var planið að segja Hveragerði? með bjöguðum hreim við lúguna þar sem maður borgar fyrir göngin en í staðinn sögðum við Three tickets please sem afgreiðslukonunni fannst ekki fyndið.

Þegar við komum í Stykkishólm fórum við beint í siglingu um Breiðafjörðinn sem var ótrúlega skemmtileg, yndislegt veður og skipstjórinn (ung kona) var með þýðustu rödd í manna minnum og sagði okkur frá eyjunum í kring og fuglalífinu og svona. Við komum að máli við hana eftir siglinguna og sögðum henni í fúlustu alvöru að hún ætti að spá í að lesa inn á hugleiðsluteip sem aukadjobb og skildum ekkert í því að hún virtist ekki taka okkur alvarlega. En þetta var í alvörunni mögnuð rödd og við heyrðum fleiri gesti tala um hana.

Í miðri siglingu var síðan ýmis konar sjávarfang skrapað upp af botninum og okkur leyft að smakka! Ferskara gerist það nú ekki. Svo gat maður keypt hvítvín með svona til að marinera þetta smá. Ég smakkaði flest það sem var í boði held ég, hörpuskel, krabbahrogn og ígulker sem á víst að vera kynörvandi að sögn eins starfsmannsins. Umræddum starfsmanni var reyndar mikið í mun að reyna að ota þessu "Viagra náttúrunnar" að okkur og sagði að við hefðum gott af þessu, veit ekki hvort honum fannst við svona pipraðar eða hvort hann hafi haldið að við yrðum óðar í hann á stundinni.

Seinni hluti ferðasögunnar er væntanlegur! 

Bíllinn – Drullan

Ég var búin að ákveða það fyrir löngu að ég ætlaði að þrífa bílinn í sumarfríinu. Það átti upphaflega að vera fyrsta verk á dagskrá en svo bara... dróst það og ég ákvað að bíða eftir að andinn kæmi yfir mig. Og viti menn – það gerðist einn daginn, þegar ég var að keyra heim úr fjölskylduboði í blíðskaparveðri að ég fékk óstjórnlega þörf til að þrífa bílinn. Dreif mig á næstu bensínstöð og byrjaði að ryksuga og spúla. Var í sparifötunum, pilsi og sandölum en það þýddi ekki að fást um það, þegar hin sjaldséða þrifnaðarþrá lætur á sér kræla er best að nota tækifærið. Nema hvað að það varð fljótt ljóst að vatn eitt og sér var ekki að duga á uppsafnað ryklag á bílnum. Svo ég ákvað að nota bílasápu og svamp og tók til við að nudda bílinn hátt og lágt. Fannst ég einstaklega ósexý og skil ekki alveg hvað það er sem kemur karlmönnum til við að horfa á stelpur á sundfötum þrífa bíla. En jæja, allt kom fyrir ekki svo ég endaði með því að kaupa extra sterkan tjöruhreinsi og þá fór eitthvað að rofa til. Voilá, eftir tæplega tveggja tíma vinnu varð bíllinn kannski ekki alveg hreinn en það sást samt töluverður munur. Hann var að minnsta kosti ekki lengur skítugur!

Daginn eftir fór ég að hitta vinkonu mína í hádeginu og keyrði í vinnuna til hennar. Hún þekkir bílaþrifsraunir mínar svo ég var ægilega glöð og stolt og um leið og hún labbaði út um dyrnar á vinnustaðnum kallaði ég til hennar Sjáðu bílinn, sjáðu bílinn og lét hana koma og dást að afreki mínu (sem hún gerði möglunarlaust, enda frábær vinkona), 

Er hún að fara að kaupa sér bíl spurði samstarfskona vinkonunnar sem kom út um sömu dyr stuttu seinna og sá mig hoppandi og skoppandi að benda á bílinn minn.

Nei nei, hún var bara að þrífa hann sagði vinkonan. Samstarfskona hennar umlaði eitthvað og brosti vorkunnarlega, hefur líklega haldið að ég væri eitthvað tæp í þroska enda bíllinn ekki tandurhreinn, fullur af drasli og ég skælbrosandi að dást að bílnum. En mér er alveg sama, næst stefni ég á að bóna bílinn og þá verður kátt í höllinni! 

Bíllinn – Draslið

Stundum óska ég þess að ég væri með þótt ekki væri nema vott af þrifáráttu, svona smá Monicu í Friends fíling. Aumingja bíllinn minn, öðru nafni La Toya (Jackson), er búinn að vera að safna að sér drasli og drullu (skrifaði fyrst óvart druslum, nú jæja) síðustu marga, marga, marga mánuði.  Draslið er svona af ýmsum toga og kemur reyndar og fer, semsagt ekki alltaf sama draslið en oftast drasl. Stundum eitthvað sem gæti komið sér vel að hafa í bílnum en yfirleitt eitthvað sem verður eftir í bílnum af því að ég gleymi að fara með það upp nú eða veit hreinlega ekki hvað ég á að gera við það. Þannig má nefna að ég bjargaði gamalli uppáhaldsdúkku (hún heitir Selma, eftir systur Jóns Odds og Jóns Bjarna) úr bílskúr foreldranna í fyrra sem ég kann ekki við að henda upp á loft en vil nú samt ekki hafa inni hjá mér.  Hún er á við þriggja ára barn og svona frekar life-like nema hvað hún er orðin heldur ósjáleg og það vantar á hana útlimi. Held samt að það sé kominn tími til að setja hana í bað og í aðlögun upp á loft þar sem ég hef tekið eftir augngotum frá þeim sem sjá mig opna bílinn, það gæti litið út fyrir að ég sé með limlest barnslík í skottinu. Heppin að enginn hafi hringt á lögregluna. 

Viva España

Ég hélt með Spánverjum og fagnaði því úrslitaleik HM, hef þó ekki fylgst sérstaklega vel með mótinu. Langar ennþá að fara aftur til Spánar og læra meiri spænsku, eyddi tveimur mánuðum í Salamanca árið 2002 og veit þökk sé internetinu að margir skólafélaga minna þar ílengdust. Komst að því að yndisleg samstarfskona mín var líka í málaskóla í Salamanca svo við stofnuðum spænskuklúbb. Hann felst í því að við tölum stundum bara (mjög bjagaða) spænsku í hádegishléinu, samstarfsfólki okkar til furðu, og sendum hvorri annarri "orð dagsins" í tölvupósti. Veit að það er hægt að vera á svoleiðis póstlista en þetta er miklu skemmtilegra þar sem við sendum yfirleitt orð sem tengist einhverju sem við höfum verið að spjalla um. Nýleg orð eru lluvia (rigning, veðrið á þeim tíma), araña (kónguló, nóg af þeim í gluggunum í vinnunni ) viaje de incertidumbre (óvissuferð og coquetear (daðra, þarf nokkuð að útskýra það?). 


Þegar ljóst varð að Spánverjar voru heimsmeistarar ætlaði ég svoleiðis að óska öllum spænsku vinum mínum á facebook til hamingju með sigurinn. En áttaði mig svo á því að ég á enga spænska vini! Þeir sem voru að læra spænsku með mér eru allra þjóða kvikindi en auðvitað ekki Spánverjar... Sendi þess vegna bara málaskólanum sjálfum fb kveðju. Mundi svo eftir því að Mr Big er auðvitað hálf-spænskur, held að það hafi nú verið pikk-öpp línan hans á sínum tíma, svo ég smellti einu sms-i á hann og óskaði honum til hamingju sem gladdi hann mjög. Að minnsta kosti hálf-gladdi hann, hó hó hó. 

Gírafinn Garfúnkel

Eitt af uppáhalds dýrunum mínum eru gíraffar. Það er eitthvað við þetta mynstur, litlu eyrun, langa hálsinn og fjólubláa tunguna sem mér finnst krúttað og heillandi. Gíraffa-safarí er á to-do listanum, en liggur svosem ekkert á. Ég hef samt ekki sinnt þessum gíraffaáhuga neitt að ráði, fyrir utan það að ég á gíraffavekjaraklukku (venjuleg vekjaraklukka, nema bara pínu loðin með gíraffamynstri og eyrum). Var þess vegna svo glöð þegar mér bauðst að ættleiða þennan megasæta tuskugíraffa sem hefur hlotið nafnið Garfúnkel (fór einu sinni á tónleika með Art Garfunkel í London en það er önnur saga). Hann hefur fengið stað í bílnum og er strax orðinn frábær ferðafélagi, mjög skilningsríkur og umburðarlyndur. Ég er viss um að við eigum eftir að eiga margar góðar stundir saman.

Helgin

• Ég táraðist þegar ég horfði á Harry og Charlotte byrja aftur saman í SATC þrátt fyrir að hafa horft oft og mörgum sinnum á þennan þátt. 
• Ég fór í frábært þrítugsafmæli hjá fallegri vinkonu og ræddi muninn á samkvæmisvenjum Bandaríkjamanna og Íslendinga. Samanber að þegar Íslendingar mæta á mannamót passa þeir sig á því að heilsa ekki eða sitja ekki hjá neinum sem þeir þekkja ekki, heldur halda sig við sinn hóp. Að minnsta kosti ekki fyrr en það er aðeins liðið á kvöldið! Geri þetta oft sjálf, er ekki rónni fyrr en er búin að finna "mitt fólk" í partýinu :)
   

• Ég mætti í hattapartý með sjóræningjahatt meðferðis. Hafði áttað mig aðeins of seint á því að um væri að ræða Ascot hattapartý - svona fansí hattar sem skvísurnar mæta með á veðreiðar. 

• Hlustaði allt of oft á I'm not ready to make nice með Dixie Chicks. Verð sumsé oft meira leið heldur en reið  - þegar ég vil vera meira reið en leið. Gott að hlusta á reiðar kántrístelpur til að komast í þannig fíling. Annars sagði kunningjakona mín mér að þetta lagaðist með aldrinum :)
  
   .  

• Ég ákvað að fara í einnar nætur road trip á Snæfellsnes í vikunni. 
• Ég ákvað að fara loksins á Esjuna með pabba í vikunni. 
• Ég ákvað að gera fullt annað í vikunni og áttaði mig á því að líklega myndi ég ekki ná að gera allt sem ég ætlaði að gera í sumarfríinu mínu í síðustu vikunni. En það er allt í lagi af því að alveg eins og vikurnar eru meira en helgarnar (ekki gott þegar maður lifir fyrir þær - geri það stundum) þá er lífið er meira en sumarfrí... 

Desert

Um leið og ég frétti að besta/versta súkkulaðikakan væri komin aftur í bakaríið byrjaði garnagaulið. Þú verður að fá þér eina sneið... Svona eins og þegar Karíus og Baktus kölluðu Við viljum franskbrauð á aumingja Jens.

Ég vissi fyrir að þrátt fyrir girnilegt útlit og einstakt bragð væri þessi kaloríubomba sérstaklega slæm fyrir mig. Fyrir utan það hún var dýr og ég átti ekki fyrir henni. Ég var búin að eyða vikum saman í að reyna að sannfæra mig (að því að ég taldi með góðum árangri) um að þessi kaka væri ekkert sérstök og var raunar farin að líta hafraklattana girndaraugum. En það skipti engum togum, um leið og kökuna bar fyrir sjónir varð ég að fá hana og gleypti hana alla í mig á nóinu. Þegar síðasti bitinn hafði runnið ljúflega niður runnu á mig tvær grímur. Kakan var þung í maga en innihaldslausar kaloríurnar gátu ekki seðjað hið raunverulega hungur. Auk þess truflaði það mig að geta ekki namminammast að vild, ég var svo mikið að passa mig að kakan vissi ekki hvað mér þætti hún dásamleg. Líklega var kökunni þó sama á hvorn veginn sem var, því kökur eiga sér sjaldnast uppáhalds kaupanda þótt kaupendur eigi sér uppáhalds kökur. Stóð því uppi með tómt veski og ennþá svöng.

P.s. Mögulega er þetta blogg ekki um súkkulaðikökur.
P.p.s. Vonandi lesa engar súkkulaðikökur þetta blogg.

Bloggskuld

Hér þarf ég að bæta við bloggum fyrir 7. 8. 9. og 10. júlí - coming up!

Ég ætla upp í sveit og ligga ligga lá...

Andstætt við litlu systur var ég sjálf aldrei í sveit á sumrin. Mér fannst alveg gaman að skoða kusurnar og klappa lömbunum og skoða traktorana og svona. En ég vildi helst sofa út, lesa gamlar bækur, leika mér í hlöðunni og rölta niður að Hópi frekar en að vera á hlaupum hingað og þangað í einhverju aksjón.  

Þess vegna kom það öllum að óvörum að ég skyldi, eins og mamma orðaði það, sýna góða takta í sveitinni á ferðalagi fjölskyldunnar. Þegar við fórum að skoða heimalninga kom í ljós að eitt lambið vantaði og fannst það eftir nokkra leit ofan í skurði. Ég hugsaði mig ekki tvisvar um heldur stökk ofan í skurðinn og tók við að leiða villuráfandi sauðinn meðfram skurðinum og upp á jafnsléttu. Litli mórauði hrúturinn var svo máttfarinn að ég þurfti að bera hann síðasta spölinn sem hann launaði mér með því að kúka fagurgrænni drullu á nýju Cintamani peysuna mína. 

Ég held svei mér þá að við þessa björgunartilraun hafi ég óverdósað á íslenska sveitaloftinu og fengið of mikið súrefni upp í heila. Ég var alveg komin á það að ég ætlaði að flytja upp í sveit og gerast bóndi, nú eða bara bóndafrú. Ég horfði einu sinni á nokkra þætti af danska raunveruleikaþættinum Bóndi leitar brúðar, svona deiting þátt þar sem stúlkur með sveitadrauma keppa um hylli myndarlegra en einmana bænda. Það er synd að það sé  ekki til nein íslensk bóndadeiting síða, því það er nefnilega til dönsk svoleiðis! Spurning um að skrá sig bara þar? Örugglega ekkert verra að moka flór á Fjóni en Fáskrúðsfirði.  

Netsambandslaust

Það er netsamband! gargaði ég uppyfir mig eftir að hafa verið búin að labba með tölvuna í öll skúmaskot sumarbústaðarins á Blönduósi. Enkripsjón diseibled! 35% tenging.... 20%.... 30%... En ekkert gekk að ná sambandi svo ég gekk út með tölvuna í örvæntingarfullri leit að betri tengingu.
Erum við ekki komin hingað í afslöppun? hváðu hinir fjölskyldumeðlimirnir, en ég ætlaði að standa við mitt blogg á dag og einhvers staðar var þetta hot spot! Ég labbaði spölkorn frá bústaðnum með tölvuna opna, út á tjaldstæðið og kippti mér ekkert upp við að öðrum ferðalöngum kynni að hafa fundist þetta furðuleg sjón. Og viti menn, á miðjum leikvelli tjaldstæði Blönduóss virtist vera ágætis samband svo ég settist hríðskjálfandi í róluna með tölvuna. En nei - það þufti vitanlega að greiða fyrir tenginguna og fá lykilorð og ég hafði ekki hugmynd um hvar á svæðinu væri hægt að fjárfesta í internetmínútum. Reyndar gott að fá frí frá erli alnetsins, þótt ekki væri nema eitt kvöld.

(Merki þessa færslu sem 5. júlí, svona til að standa við bloggfjöldann....)

Prumpuperri

Þegar ég var lítil var mér kennt að það væri ljótt að segja prumpa, að leysa vind var hið rétta og kurteisa heiti yfir þessa líkamsstarfsemi. Held að prumpulag Dr. Gunna hafi breytt landslaginu og nú tala örugglega öll lítil börn frjálslega um prump.

Með tilkomu reykingabannsins sem ég fagnaði gríðarlega og geri enn, sköpuðust miklar umræður um aukna prumpufýlu og svitalykt á skemmtistöðum þar sem reykingalyktin væri ekki lengur yfirgnæfandi. Ég get ekki sagt að ég hafi tekið sérstaklega eftir þessu, hef að minnsta kosti aldrei vaknað daginn eftir djamm og þurft að þvo öll fötin mín og koddaverið af því að það var svo mikil prumpulykt af hárinu á mér.

Var stödd með nokkrum vinkonum á skemmtistaðnum Boston um helgina þegar allsvakaleg fýla gaus upp og ekki fór á milli mála um hvers lags lykt væri að ræða. Oft er yfirþyrmandi reykelsisangan á Boston en hún náði að minnsta kosti ekki að yfirgnæfa þennan ófögnuð. Við fitjuðum upp á nefið og horfðum ásakandi hvor á aðra en enginn vildi kannast við að hafa óvart leyst vind. Þegar þetta gerðist í annað sinn var orðið ljóst að sökudólgurinn sæti á borðinu við hliðina en kannski ekki beint hægt að pota í bakið á ókunnugum manni og spyrja Fyrirgefðu, varst þú að prumpa? Í þriðja sinn varð fnykurinn óbærilegur, ég náði varla andanum og flúði út á pall ásamt nokkrum öðrum enda reykingalykt og eiginlega bara öll önnur lykt skárri en þessi.

Vinkonu minni varð nóg boðið og hnippti ásakandi í hinn grunaða. Sagði honum að einhver á borðinu hefði verið að prumpa og líklega hefði það verið hann, nú væri hálft borðið okkar flúið út til að losna undan þessu, þetta væri helber dónaskapur og hvort honum væri eiginlega sama að gera þetta einhvers staðar annars staðar! Veit nú eiginlega ekki hvernig ég hefði sjálf brugðist við svona en það fauk í gaurinn, sem var steggurinn sjálfur í steggjaveislu og notaði hann f-orðið til baka á hana svo hún rauk út á pall til okkar flóttamannanna. Þetta varð til þess nokkrir stólar á borðinu okkar tæmdust og steggjapartýið sá sér leik á borði og færði sig yfir til þeirra stúlkna sem höfðu ekki flúið fýluna (enda sátu þær fjær prumparanum). Steggurinn baðst síðan afsökunar á að hafa móðgað vinkonuna - en ekki á prumpinu, enda má svosem deila um hversu mikla stjórn menn hafa á umræddri aukaafurð.

Til að ljúka þessum prumpupósti get ég sagt frá því að titill færslunnar er vísun í mann sem ég veit að hefur sent tveimur stúlkum nákvæmlega eins póst gegnum deitsíðu. Þar játar hann blæti sitt (fína íslensks orðið yfir fetish) og segist leita að stúlku sem er til í að setjast á andlitið á sér og leysa vind framan í sig. Veit ekki með ykkur, en væri ekki gott ráð ef maður væri með svona... óvenjulegar þarfir í rúminu, að bíða með að segja frá þessu fyrr en eftir, segjum nokkur deit? Eða er bara best að senda svona póst á eins margar stelpur og maður getur, í þeirri von að einhvers staðar segi einhver já?

Þriðja hjólið

Ég þekki talsvert af skemmtilegum pörum og finnst langoftast ekkert mál að vera ein að hitta par eða pör, góðu fólki fylgja góðar stundir. Fæ afar sjaldan þessa smug marrieds tilfinningu sem Bridget Jones talar um. Það er helst að þriðja hjóls tilfinningin geri vart við sig þegar maður er einn með tveimur einstaklingum sem eru í tilhugalífinu - nýbyrjuð að deita, langar til að deita eða voru einu sinni að deita. Í slíkum aðstæðum skiptir tímasetningin öllu máli og helst þarf að vera búið að koma sér saman um boðleiðir ef það er búið að ákveða fyrirfram að þú sért á vængnum. Það þarf að skilja "parið" eftir eitt hæfilega lengi og láta sig hverfa á hárréttum tíma. Til dæmis getur vinkona spurt vængvinkonu hvað er klukkan sem er þá merki um að hún megi/eigi að fara, sbr. vængmanneskjan svarar Heyrðu hún er orðin 3, ja hérna ég verð að fara að drífa mig ég þarf að vakna svo snemma. 

Fór út að hitta gamla vinkonu í gær og komst að því að hún er nýbyrjuð að vinna með strák sem ég var aðeins að skoða eitt sumarið fyrir nokkrum árum. Ekkert alvarlegt og í dag er gagnkvæmt áhugaleysi okkar á milli en ég þekki hann ágætlega og fannst upplagt að koma þeim saman! Svo við tvær hittumst og hittum svo vininn/vinnufélagann og þá vandaðist málið enda var ég ekki búin að segja þeim alveg frá þessari fyrirætlan minni og því engar boðsendingar ákveðnar. Ég hélt mig til baka og þagði meðan þau bonduðu yfir vinnunni en þekkti engan annan á staðnum svo þetta kom frekar asnalega út og þau fóru að hafa áhyggjur af því að mér leiddist. Gat ekki farið strax svo ég tók nokkrar óþarfa klósettferðir og skrapp skyndilega út ein til að taka smá rölt á nærliggjandi staði. Á tímabili leit þetta reyndar illa út þar sem vinkonan var komin í hörkusamræður við einhvern annan áhugaverðan en hún kom þó aftur að lokum og ég gat tekið geisp-takk-bless pakkann og skilið þau eftir tvö í lok kvöldsins. Veit reyndar ekkert hvernig það endaði en sé að ég þarf að æfa væng-taktíkina. 

Er samt orðin töluvert betri heldur en á unglingsárunum þegar samantekin ráð vinkvenna voru órjúfanlegur hluti þess að næla sér í strák. Man þegar bestu vinkonu minni var boðið í bíó en hún vildi ekki fara ein. Tek fram að við vorum mjög ungar! Við ákváðum að hún myndi mæta í bíóið og hitta strákinn og svo kæmi ég aðeins seinna og hitti þau "fyrir tilviljun" í bíóinu. Jæja, hún fer inn og ég bíð fyrir utan. Fannst ég vera búin að bíða heila eilífð þegar ég fór inn á eftir en þá voru þau ennþá aftast í röðinni að fara að kaupa sér miða! Svo úr varð afar vandræðalegur nei hæ þú hér! leikþáttur þar sem hún kynnti mig sem bestu vinkonu sína sem var svo akkúrat að fara EIN í bíó á nákvæmlega sömu mynd... Endaði með því að sitja í röðinni fyrir aftan þau en beint á milli þeirra og ég man að við deildum öll saman poppi sem hann hafði komið með heimapoppað í poka. 

Sama vinkona varð nokkrum árum seinna skotin í strák sem var frekar óframfærinn og hana var farið að lengja eftir fyrsta kossinum. Eftir að hafa kynnt okkur málið í þaula með að lesa unglingaglansblöð ákváðum við að þau þyrftu að vera ein saman uppi í rúmi í myrkvuðu herbergi. Til að það gæti orðið bauð ég honum að koma og horfa á vídjó með okkur eitt kvöldið heima hjá mér. Vídjótækið var frammi í stofu en ég gat notað snúru til að tengja það við fermingarsjónvarpið í herberginu mínu. Hann kom og ég eyddi megninu af kvöldinu frammi að "laga vídjóið". Ég þurfti nefnilega að halda inni einhverjum takka á vídjóinu til að myndin hristist ekki...

Nýtt og notað

Er að narta í hvítsúkkulaðiskyrtertuna sem ég fór með í súkkulaðiklúbbinn í gær (nei hún var ekki svo vond að enginn borðaði hana, það var bara offramboð!). Alveg eins og venjuleg skyrterta nema bara með hvítu súkkulaði blönduðu út í skyrið. Mjög gott bara, en lítið súkkulaðibragð. Uppáhaldið mitt var hvítsúkkulaðimús með lime og möndlum, súkkulaðilegasti rétturinn sem var líka mús en dekkri og með hindberjum var líka mjög góður og ávaxtasúkkulaðifondúið var fullkominn endir. Einfaldasti rétturinn og sá sem við byrjuðum á var snilldin ein, súkkulaðiskafís og baileys saman í blender! Frábær sumardrykkur.

Ég er eitthvað að vandræðast með Englandsferð sem stendur til, get ekki ákveðið mig hvort ég ætla að fara en VERÐ að ákveða mig ekki seinna en á morgun. Langar meira að fara eitthvað nýtt og spennandi og helst í sól en það er ekki í boði eins og er og ég veit ekki hvort eða hvenær ég gæti fundið einhvern til að fara með mér í svoleiðis.  Hef auðvitað búið í Englandi og farið þangað árlega síðustu 8 ár og er kannski komin með smá leið en það er reyndar nýr og skemmtilegur ferðafélagi og það er stundum gott að þekkja áfangastaðinn vel og vita að hverju maður gengur. Og ef ég fer þetta ekki þá fer ég kannski ekki neitt og þá veit ég að ég á eftir að sjá eftir því að hafa ekki farið. Pöbbarölt og H&M er ekkert slæmur díll sko.

Tek fram að þetta er raunverulegt dæmi og ég er ekki að tala undir rós eða vera með myndlíkingu í sambandi við ástarmál eins og stundum :) En þetta er reyndar umhugsunarvert í því sambandi og eitthvað sem margar einhleypar konur hafa örugglega velt fyrir sér -  á að byrja bara aftur með gamla deitinu sem maður er orðinn svolítið þreyttur á en er traustur og notalegur, eða bíða eftir einhverjum nýjum og spennandi draumaprinsi sem fær hjartað til að slá hraðar en gæti birst seint og síðar meir eða alls ekki?

Knús og klór

Kanínan er loksins eftir rúmlega mánaðar sjúkrasögu orðin laus við spelku og plástur og komin í venjulegt búr en má ekki fara út nema bara lítið og stutt í einu. Ég sakna þess að hafa hana ekki skoppandi í kringum mig og fer mjög varlega í öll kanínuknús enda fóturinn ennþá að jafna sig. 

Er þessa dagana með extra mikla knús- og snertiþörf og nota hvert tækifæri til að faðma vini mína og fjölskyldu (afmælið kom að góðum notum um daginn, fékk fullt af faðmi þá). Þessi þörf snýst ekki (bara) um að ég vilji láta knúsa mig - heldur líka öfugt. Mig langar að nudda og klóra og þá er ég alls ekki að meina neitt dónó, finnst það bara gaman og gott. Litla systir er gott fórnarlamb og þarf að sitja undir hársvarðar- og handanuddi þegar tækifæri gefst til og vinkona mín horfði undarlegum augum á mig í gær þegar ég spurði hvort ég mætti nudda á henni fæturnar meðan við horfðum á Sex and the City. 

Er hætt að naga neglur í bili (gerist iðulega þegar ég fer í frí - minna stress) svo klærnar eru tilbúnar að læsast (laust) í bakið á einhverjum. Þú þarft hins vegar að þekkja einhvern ansi vel til að spyrja hvort þú megir klóra viðkomandi á bakinu. Tékka á litlu systur á eftir. Fólk er auðvitað haldið mjög mis-mikilli snertiþörf en þetta gerðum við æskuvinkonurnar nokkuð af sem unglingar, að nudda og klóra hvorri annarri til dæmis í náttfatapartýum.Man að við vorum einhverntíman reknar úr eðlisfræðitíma, kennaranum fannst við minna á apaketti sem lægjum fram á borðið að tína lýs hvor af öðrum. 

Annars var dagurinn í dag fyrirmyndar sumarfrísdagur þótt engin væri sólin. Morgunskokk, sund í Vesturbæjarlauginni, hádegisbeygla á Kaffitár og setið við skriftir í kjölfarið á sama stað. Síðdegisblundur og núna mömmumatur, tilraunaeldamennska og súkkulaðiklúbbur!