Kynþokkafull kvöldstund

Eins og ég kom að þá reyndist dularfulli breski feisbúkkfolinn vera hinn ágætasti. Þetta var reyndar svolítið skrýtið, að mæla sér mót við einhvern strák sem ég mundi ekkert eftir að hafa hitt áður.  Sem betur fer var vinkona mín með og við ákváðum að hittast á skandínavískum pöbb. Þar var mikið fjör, finnskur eigandi sem seldi sænskan sæder og var með íslenska fánann og norsk gönguskíði upp á vegg. Ég varð svolítið fegin að sjá að þrátt fyrir innilegheitin í bréfasendingunum var hann greinilega stresssaður að hitta okkur og svitinn perlaði af honum svona fyrsta klukkutímann eða svo. Ég spurði hann varlega hvort það væri ekki rétt hjá mér að við þekktumst ekkert voðalega mikið og hann staðfesti mér til léttis að það hefði bara verið þetta eina skipti sem við hittumst í afmælinu þarna fyrir átta árum síðan eða svo. Sem betur fer var auðvelt og skemmtilegt að tala við hann og við vinkonurnar lékum á alls oddi. Folanum fannst svo gaman að hann ákvað med det samme að koma til Íslands sem fyrst – og þegar við spurðum hann hvað hann vildi gera á Íslandi sagði hann ÞETTA! Semsagt að sitja á bar og kjafta við okkur. Sagðist ekki hafa skemmt sér svona vel eða hlegið svona mikið í langan, langan tíma.

 

Þarna var alls konar fólk samankomið, meðal annars aðeins of drukkinn herramaður sem settist hjá okkur og vældi yfir því að hann hefði verið að hætta með kærustunni sinni. Hann lýsti því síðan yfir í óspurðum fréttum (sirka 5 mín eftir að við kynntumst honum) að hann hefði miklar áhyggjur af frammistöðu sinni þar sem tvær síðustu kærustur sínar hefðu ekki getað fengið fullnægingu en hjá öööllum hinum hefði þetta ekki verið neitt mál. -Engar áhyggjur, hinar voru bara að feika'ða!" sögðum við sem vakti ekki mikla lukku hjá herramanninum.

 

Folanum fannst mjög merkilegt að íslensku skvísurnar væru á nó tæm komnar í kynlífsumræður við samlanda sinn sem eru nú þekktir fyrir að vera frekar þurrir á manninn. Umræðurnar héldu síðan áfram á svipuðum nótum þar sem við fórum að ræða hvaða tónlist væri best að hafa undir þegar kæmi að neðanbeltisgamani. Ein vinkona mín lenti nefnilega í því fyrir nokkrum árum að vera komin í kósí hot-heit með strák þegar hann spyr hana hvaða tónlist hún vilji hafa sem undirspil ástríðunnar. Hún stóð alveg á gati (hann valdi Bob Marley) en síðan þá hef ég velt því fyrir mér hvað sé gott svar við þessari spurningu. Hvað segja lesendur?

 

Til að gera langa sögu stutta þá held ég að þetta sexítal hafi kannski valdið smá misskilningi. Kvöldið endaði með því að við Folinn fórum í leiðangur um kjallaraganga hótelsins sem við vinkonurnar gistum á. Þegar við vorum komin  í mannlaust hol þar sem voru bara stólastaflar og skítugir borðdúkar kom í ljós að hugmyndir okkar um happy ending á kvöldinu voru aðeins ólíkar. Sá kafli sögunnar er reyndar mjög fyndinn og endar ekkert illa, enda folinn meinlaus, en verður samt sem áður ritskoðaður hér – maður verður að hafa eitthvað til að segja frá í saumaklúbbnum ;)

Flugur

 

Í síðustu viku las ég yfir bréf fyrir dásamlega samstarfskonu mína sem var að skipuleggja ráðstefnu.

- Af hverju koma sumir gestirnir á undan hinum? spurði ég meðan ég skoðaði dagskrána.

 

- Æ bara, út af flugum og svona.

 

- Flugum?! spurði ég hissa. Voru þetta áhugamenn um íslensku húsfluguna? Ætluðu ferðalangarnir að heimsækja Mývatn? Eða voru þeir að forðast geitungafaraldur í heimalandi sínu? 

-Hvernig flugum?

 

Samstarfskonan horfði skringilega á mig.

-Þú veist, þeir taka ekki allir sama flug. Ég er að tala um flugVÉLAR

 

-Jaaaá….

 

Svo hlógum við eins og vitleysingar og rifjuðum upp þegar hún sendi mjög virðulegan og formlegan tölvupóst á sínum tíma með fyrirsögninni Graðúrgangur. Það er svo gott að vita að maður sé ekki einn um að ruglast aðeins stundum J

Lesbíski einmana trúbadorinn frá miðöldum snýr aftur...

Já ég veit, ég skulda milljón blogg sem skýrist meira af almennum netleiða en andleysi enda er ég með hundrað blogg í hausnum á mér, það er bara þetta með að vera stundum meiri thinker en doer:) 

Ástarævintýrin bíða betri tíma en ég verð að koma frá mér sögu um heimsókn til spákonu sem átti sér í Englandsferðalaginu um verslunarmannahelgina. 

Spákonan var alveg eins og alvöru nornir eiga að vera, með blátt hár og vörtu. Hún titlaði sig reyndar sjáanda en ekki spákonu og notaði kristalkúlu og tarotspil.

Það kom hvert slæma spilið upp á eftir öðru hjá mér í byrjun. Áhyggjur, sorg, dauði, fífl. Eitthvað með sól og tungl líka, ég skildi þetta ekki alveg.

-          Ert þú fórnarlamb ofbeldis? Heimilisofbeldis?

sagði nornin áhyggjufull og ég velti fyrir mér hvort maskarinn hefði lekið og ég liti út fyrir að vera með glóðarauga.

-          Nei nei, ekkert svoleiðis

svaraði ég en fannst þetta samt svona frekar skrýtin spurning því ef þetta væri rétt hefði ég líklega ekki farið að  segja bláókunnugri manneskju það svona á fyrstu mínútunum.

-          Hmmm. En ertu söngkona?

heyrðist frá henni eftir að hún hafði þráspurt mig út í ýmis konar líkamlegt og andlegt ofbeldi sem ég kannaðist ekkert við að hafa orðið fyrir.

-          Nei það er ég ekki

svaraði ég enda fannst mér frekar langsótt að hún væri að vísa í sviðsframkomu mína frá árinu '91 í Rokklingaskólanum þegar ég söng "Er ég kem heim í Búðardal" í kúrekadressinu.

-          Hmmm

sagði nornin aftur og var orðin frekar pirruð á mér. Hún spurði mig út í ýmislegt annað en ekkert virtist passa.

Ég sá á henni að hún var orðin bæði þreytt og stressuð enda var liðið á kvöldið þarna og hún var búin að segja mér að hún hafði ætlað að ná síðustu lestinni heim til sín. Það virtist þó ekki trufla tenginguna við andaheiminn að farsíminn hennar hringdi tvisvar á meðan á spánni stóð. Hún geispaði mikið enda líklega þreytt eftir daginn, en afsakaði sig í hvert skipti með að hún fyndi fyrir skyndilegri "orkusugu".  Ljóti reykingahóstinn hennar var sömuleiðis "neikvæð orka í lungunum".

Þar sem ég vildi lítið kannast við flest það sem hún var að segja var þetta að stefna í eitt allsherjar klúður en þá virtist renna upp fyrir henni ljós.

-          Já nú skil ég, þetta er í sambandi við fyrri líf!

sagði sjáandinn brosandi og hélt áfram að útskýra.

-          Þú varst trúbador á miðöldum. Einmana trúbador, þú áttir ekki mann, hefur líklega  bara verið lesbía. En þú varst farandtrúbador á meginlandi Evrópu. Og þú ferðaðist með…Brúðuleikhúsi! Sem sýndi leikritið Punch og Judy (vinsælt enskt brúðuleikrit ætlað fyrir fullorðna sem fjallar einmitt um mann sem lemur allt og alla, þar á meðal konuna sína). Já já þaðan kemur sýnin um ofbeldið, og sönginn. Þetta situr greinilega svona sterkt í þér ennþá.  (Fyrir áhugasama má lesa nánar hér http://en.wikipedia.org/wiki/Punch_and_Judy um brúðuleikritið).

Síðan bætti hún því við að ég hafi í öðru fyrra lífi fyrir nokkur hundruð árum verið karlmaður sem barnaði unga stúlku og fór illa með hana – og ég væri enn með mikið samviskubit yfir því og þyrfti að leita mér aðstoðar þess vegna. Ég þarf samkvæmt henni nauðsynlega að leysa úr þeirri flækju áður en ég eignast sjálf barn svo barnið verði ekki með einhver "andleg vandamál". Mjög upplífgandi allt saman.

Ég var orðinn þreytt á þessum niðurdrepandi sýnum og spurði hvort hún sæi ekki eins og einn kærasta í lífi mínu á næstunni.

-          Látum okkur sjá sagði vörtusvínið og dró eitt spil að lokum.

Spilið sem hún dró var… Djöfullinn sjálfur, með horn og hala.

-          Nei sagði hún og hristi hausinn. -Ekki næstu þrjú árin að minnsta kosti.

Þegar ég var á leiðinni út birtist henni ein lokasýn í kristalskúlunni.

-          Ég sé rabbarbara!

sagði hún glöð, eflaust ánægð með að sjá eitthvað annað en mörg hundruð ára gamla eymd í kúlunni þetta kvöldið.

-          Þetta gæti þýtt það að þú ættir að borða meira af ávöxtum og grænmeti?

Það þarf nú ekki neina yfirskilvitlega hæfileika til að segja mér það! hugsaði ég með mér - en óskaði þess seinna að ég hefði sagt það upphátt.

Ég kvaddi og skundaði á stefnumót með dularfulla fb vininum (sá fyrri færslu) sem reyndist vera hávaxinn, myndarlegur og mjög ó-raðmorðingjalegur. Síðan var daðrað fram á rauða nótt…