Þekkirðu...

Flestir Íslendingar kannast við "þekkirðu..." heilkennið, að vera ekki í rónni í návist ókunnugra þar til búið er að finna að minnsta kosti einn sameiginlegan kunningja. Erlendis byrjar fólk á því að spyrja hvaðan ég sé og hvernig sé að búa á Íslandi og hvað ég geri og hvað ég hafi lært o.s.frv. Auðvitað gera Íslendingar það líka en fyrst kemur rullan:
- Hvaða árgerð ertu?
1980
- Jahá...og í hvaða skóla varstu?
MH
-Hmmm... nú... já ég þekki svo fáa þaðan... en í hvaða grunnskóla?
Hagaskóla
-Já ertu úr Vesturbænum?
Já
-Já frændi vinar míns var einmitt í Hagaskóla, hann er ári eldri en þú. Þekkirðu...

Og svo líður öllum betur þegar það kemur í ljós að umræddur frændi var einmitt í bekk með systur fyrrverandi kærasta vinkonu minnar.

En jæja. Ég er líka svona, það er ekki það. Þjáist af "þekkirðu" heilkenninu á háu stigi. Hins vegar gerði ég mér ekki grein fyrir því að þetta byrjar strax í barnæsku. Átti skemmtilegt samtal við um það bil 7 ára gutta sem heilsaði mér að fyrra bragði þegar ég var á leiðinni heim úr vinnunni í dag.

Gutti: Hæ
Ég: Hæ
Gutti: Hvað heitirðu?
Ég: Ég heiti Sólrún
Gutti: Ég þekki þig ekki. En hvaða konu þekkirðu?
Ég: Ég þekki margar konur
Gutti: En hvaða vinkonu áttu?
Ég: Hvaða vinkonu átt þú?
Gutti: Nei þú fyrst!
Ég: Nei þú fyrst!
Gutti: Allt í lagi. Mín vinkona heitir Sigríður. Hvað heitir þín?
Ég: Mín heitir Aldís (litla systir, fyrsta sem mér datt í hug)
Gutti: Hei, ég þekki hana!

Ætli þetta sé í blóðinu? Eða læra börnin bara það sem þau búa við?

Segðu aaaaaaaa

Þegar verkurinn í tönninni var sem verstur var ég á fullu að gúgla "endajaxlataka" og lesa hryllingssögur á bloggum þjáningarbræðra og -systra. Það gekk hins vegar svo vel að taka minn jaxl að ég verð eiginlega að segja frá því -fyrir alla hina sem eiga eftir að gúgla endajaxlataka. Ég var búin að láta þetta eiga sig í marga, marga mánuði. Var síðan svo heppin að lenda á alveg brilliant tannlækni sem deyfði mig í bak og fyrir og vippaði jaxlinum út á nó tæm. Fann ekki fyrir neinu og var búin á svona korteri - 20 mín. Var aðeins dofin, ekkert bólgin, pínu aum og gat borðað nánast hvað sem er daginn eftir. Tóm hamingja!

Endajaxlinn þjáðist semsagt ekki af aðskilnaðarkvíða - en það gerði ég hins vegar. Tannlæknirinn horfði á mig undrandi þegar ég horfði á jaxlinn á borðinu, svo aumkunarverðan, og kvaddi hann með tregatón og veifaði bless. "Þú mátt alveg eiga hann ef þú vilt" sagði hann, og ég tók gleði mína á ný og fór með jaxlinn heim eins og gullfisk í poka. Setti hann í klór og nú hangir hann bjartur og fagur á gullhálsfesti eins og fínasta skart. Þori reyndar ekki að vera með festina - gæti þótt ógeðfellt. Hlýt að geta logið að fólki að tönnin sé úr plasti.

Ætla að reyna að láta taka úr mér annan jaxl sem fyrst svo ég geti búið til eyrnalokka.

Úti að aka

Í dag var svona... einn af þessum dögum.

Þið vitið. Þegar mann langar bara að leggjast undir feld. Sem er sjaldnast möguleiki í stöðunni á svona dögum.

En jæja. Það var nú eitthvað farið að hýrna yfir mér þegar ég fór á námskeið í kvöld. Klukkan 22 var ég að fara heim, labbandi eins og venjulega, enda stutt að fara. Afþakkaði meira að segja far. Fattaði svo að ég var ekki með vettlinga og húfu eins og vanalega og fannst leiðin heldur löng allt í einu í hálkunni. Það var kalt og ég var þreytt og pirruð, með níðþunga tösku. Var þess vegna hrikalega fegin að sjá loksins í útidyrahurðina. Hélt utan um lyklana í vasanum síðustu metrana og umlaði "alveg að koma, alveg að koma".

Nema hvað þegar ég tek lyklana upp úr vasanum þá sé ég að þetta eru bíllyklarnir sem ég held á. Því ég kom víst á bíl á námskeiðið. Og hafði einmitt geymt húfuna og vettlingana í bílnum.

En eftir "oohhh"-ið þá var bara fínt að fá sér kvöldgöngu.

Hitt og þetta

Ipodinn minn er farinn að verða eins og gemsinn, einn af þessum hlutum sem ég skil ekki hvað ég gerði án áður en ég fékk hann. Ipodinn er meira að segja orðinn svo samvaxinn á stundum að ég er hætt að taka eftir því hvort hann er þarna eða ekki. Tala mjög hátt við annað fólk með iPodinn í eyranu (án þess að fatta að ég sé með kveikt á honum) eða söngla mér sjálfum mér playlista (án þess að fatta að ég sé ekki með kveikt á honum).

Frelsarinn sjálfur birtist mér í formi tannlæknis um helgina. Hann ætlar að fjarlægja harðjaxlinn vin minn strax á föstudaginn kemur. Þannig að senn verður komið að kveðjustund. Ætli næsti jaxl við hliðina á eigi nokkuð eftir að sakna litla bró, hugsa að hann verði bara plássinu feginn.

Sá nokkra flissandi útlendinga stilla sér upp fyrir framan búð á Laugaveginum um helgina. Var að velta fyrir mér hvaða uppstilling væri svona spennandi þegar ég áttaði mig á að það var sennilega húsnúmerið sem heillaði. Það var nefnilega skrifað með bókstöfum og stóð skýrt og greininlega LAUGAVEGUR SEX.

Home sweet home

Já ég er komin aftur. Og ekki lengur veik, bara bólgin öðru megin í framan. En það er út af endajaxlinum vini mínum sem kjálkaskurðlæknirinn ætlar vonandi að fjarlægja von bráðar. Fæ samt ekki tíma í skoðun fyrr en eftir rúma viku þannig að það er eins gott að venjast nýja lúkkinu. Sem betur fer er ég svo kringluleit hvort eð er að það tekur enginn eftir undirhöku nr. 2 öðru megin í framan nema ég bendi þeim á það.

En jæja, ferðasagan. Hún bíður kannski bara betri tíma. Get eiginlega ekki birt myndir á blogginu því brúðurin er með persónuverndarissjú. Sem ég skil svo sem vel. En það var ógó gaman. Og ég datt ekki á leiðinni inn kirkjugólfið. Og ég drakk kampavín í limmó. Og brúðhjónin fóru með okkur á pöbbinn eftir brúðkaupið í uppáklædd. Og New York er æði pæði.