Blóðgjöf og bíltúr

Blóðbankahjúkkan hvíslaði að mér að við deildum afmælisdegi og var að ég held extra mjúkhent við mig vegna þess. Síðan hneyksluðumst við saman á fólki sem veit ekki muninn á sumarsólstöðum og Jónsmessu. Á meðan hún batt skærblátt teygjubindi um olnbogann á mér sagði hún mér að þetta hefði verið erfiður vetur hjá þeim, takmarkað framboð vegna flensu og mikil eftirspurn frá spítalanum. Ég var fegin að hún sleppti öllum samlíkingum tengdum bankahruni.

Í kvöld var síðan bíltúr með Tónskáldinu um draumaeignir í vesturbæ Kópavogs sem Reykjavíkurvesturbæjarmeynni fannst bara furðu sjarmerandi. Bíltúrinn kom í stað kaffihúsaferðar þar sem snyrtiveskið mitt var týnt og tröllum gefið eftir helgina og mér fannst ég ekki í standi til að fara út á meðal fólks. Ekki það að ég fari ekki úr húsi ómáluð, geri það nú oft. En það vita allir að ef maður fer ómálaður og ótilhafður í bæjarferðir, að ekki sé talað um Kringluna eða Ikea, rekst maður óhjákvæmilega á einhvern sem maður vill helst ekki hitta þannig. Þetta kemur að minnsta kosti iðulega fyrir mig, eins og þegar ég skaust úr vinnunni (á sambýli) með klístrað hár og matarslettur á jogginggallanum að kaupa sleif í Ikea og rakst á hraðferð minni gegnum smávörudeildina á gamlan kæró (sem ég hafði ekki séð í mörg ár) sem var hönd í hönd að versla nýtt rúm með nýju elskunni sinni.

En eníveis... þetta var góður bíltúr og Tónskáldið minnti mig meðal annars á að sagan af Pílu Pínu endar í rauninni vel þrátt fyrir að allir muni bara eftir sorglega laginu. Hún minnti mig líka á að kventöskur eiga það til að vera með Mary Poppins eiginleika og sagði mér að leita aftur í töskunni að snyrtiveskinu. Sem ég gerði (í þriðja sinn) þegar ég kom heim og sjá, snyrtiveskið fannst. Allt er gott sem endar vel.