Confessions of a Chocoholic

Á morgun tek ég þátt í súkkulaðikeppni. Þessi staðhæfing framkallar alla jafna glampa í augu þeirra sem ég segi frá, þar til ég útskýri að þetta sé keppni í að búa til súkkulaðirétti en ekki í því hver geti borðað mesta súkkulaðið. Ég fæ samt vatn í munninn við tilhugsunina. Ég tek keppnishlutann ekki svo alvarlega heldur ætlaði að bjóða upp á forláta súkkulaðidrykk, sem ég hugðist búa til úr framandi og freistandi súkkulaðispónum sem ég fékk í jólagjöf. Nema hvað að þegar ég var að lesa lýsinguna á pakkanum áðan sá ég að það eru ekki nema fimm skammtar hverjum pakka - við verðum tíu og ég á bara einn pakka. Nú þá fá allir bara hálfan bolla hugsaði ég, þar til ég sá að upphaflega skammtastærðin miðaðist við fimm demi-tasse bolla, þ.e.a.s. hálfa bolla.

Mér féllust eiginlega hendur svo ég ákvað að dreifa huganum og gluggaði í danskt kvennablað. Þar rakst ég á ansi skondið ráð fyrir konur sem eiga t.d. maka sem eru lítið heima eða sem hafa minni löngun til ástaratlota en þær sjálfar. Lausnin var að föndra eigið hjálpartæki ástarlífsins með Clone-a-willy, og búa til gúmmíafsteypu af djásni makans. Ráðleggingarnar virtust settar fram í fúlustu alvöru og mér fannst þetta svo fyndið að ég ákvað að fletta síðunni upp á netinu.

Haldiði að ég hafi ekki uppgötvað nýjastu handverkshugmyndina í þessum efnum, sem er að það er hægt að klóna karlmennskuna ekki bara úr gúmmí heldur úr súkkulaði! Þetta er kannski lausnin, að mæta með svona í súkkulaðikeppnina!



Nú er bara að finna einhvern til að vera góð fyrirmynd...